Големите пространства

„Девојчиња, в село ќе бидете посреќни“, рекле родителите. Значи, Катрин Мерис го минала детството во природа. Првата глетка на која се сеќава е градилиште: стара куќа што треба да се реновира, дрвја што треба да се посадат, градина што допрва треба да се направи. Мечти што треба да се негуваат. Работат, калемат, садат една роза што потекнува откај Монтењ и една смоква откај Рабле. Ја набљудуваат раздвиженоста на светот – промените во земјоделството, нарушувањето на спокојниот селски начин на живот... Со својот познат хумор, Катрин Мерис создава забавна ода посветена на селото, каде што се зачнала нејзината идна професија на цртач. Големите пространства, како и нејзиниот претходен стрип Леснина, го потврдуваат тоа: природата и уметноста – сѐ што расте, сѐ што живее, покрај и наспроти сѐ – се вистинска среќа за секого. Придружи ни се на прошетка низ француската култура и низ живописните предели на рурална Франција. Уметницата и авторка Катрин Мерис со нејзините цртежи и зборови отвора портал до тивките големи пространства на кои сè повеќе им се заканува опасноста да бидат проголтани од цивилизацијата. Наменета за возрасни, но исто толку и за децата, за кои раскажува, оваа графичка новела ненаметливо ја разгорува желбата за преселба на село и нѐ потсетува на детствата поминати во пазувите на природата. Прекрасен потсетник дека уметноста и природата – сѐ што расте, сѐ што живее наспроти сите препреки, секогаш ни нудат шанса за нов почеток.