Марта пред огледалото

Марта има околу седумнаесет години. Барем ги имаше кога премина на другата страна, на страната на празната, безболна, неповратна вечност. Огледалото пред кое се сеќава на последните моменти од животот, не ја отсликува нејзината слика, туку само нејзините сеќавања и чувства. Какво олеснување што не мора да го слуша плачот на мајка си или немиот очај на татка си. Чувството на слобода, затоа што веќе не мора да се преправа дека јаде или, уште полошо, навистина да јаде за да му угоди на семејството... Во драматичен дијалог што се чита како приказна, Марта искрено и директно зборува за својата состојба, за анорексијата. Притоа, со иронија ги измазнува рабовите на спомените, кои ја водат до копнеж по девојката што некогаш била. Марта со својата тинејџерска бунтовност е немилосрдна и овој нејзин став текстот го посипува со огледала што таа ги прикачува на себе и ги насочува кон општеството. Кога ќе ја разоткрие сложеноста на причините зад својата болест и зад смртта, таа конечно успева да излезе од фаталноста на маѓепсаниот круг. Во страшната завршница на животот, каде што веќе нема простор за блефирање, соочена со реалноста и со вистината, таа успева да ја види конечноста на својата состојба.