Приказничар

Кога неодамна се занимавав со јубилеите во 2024, сфатив дека се навршува и четврт век од моето прво објавено книжевно дело. Расказот „Симбиоза“ се појави во списанието „Студентски збор“ во март 1999 година. Расказот е потценета форма, но истовремено форма со неверојатен потенцијал. Со оваа секавична и фриволна дефиниција секој автор би сакал и самиот да се идентификува, и затоа сметав дека една ваква збирка е најсоодветна за да го обележам овој пишувачки јубилеј со читателите. А кога ќе кажам форма со неверојатен потенцијал, меѓу другото, мислам и на ова: најкратката од овие прози има десет збора, а најдолгата речиси четири илјади зборови. „Расказите на Жарко Кујунџиски се раскошно славење на приказната. Без разлика дали станува збор за приказни раскажани во прво лице или низ перспективата на сезнаечки наратор, овие текстови ги користат многубројните можности на расказот како форма, богато поигрувајќи си со неговите потенцијали.“ – Владимир Јанковски „Кујунџиски е мајстор на расказот, мајстор на разумот чиј корен е во срцето. На едно место, во еден расказ, пишува за себе, за тоа дека расказите ги пишува најпрвин во главата. Но, по прочитувањето, сосема е јасно дека нему разумот не му е спротивен на срцето. Како во молитвата: тој мисли со срцето. Затоа и му се случува да напише нешто толку топло, искрено и чудесно, што сигурен сум, ќе ја смени физиономијата на современиот македонски расказ.“ – Венко Андоновски „Расказите на Жарко Кујунџиски се современа форма на хибриден раскажувачки перформанс во кој, на исклучително вешт начин, се поврзуваат два аспекти на сеќавањето, првиот, во кој се вклучени елементите од индивидуалното искуство вградено во сеќавањата и вториот, активиран преку составот од текстови/пишувања на Другите вградени во слоевите на неговото сеќавање како читател.“ – Славица Србиновска „Кујунџиски пишува топли, емотивни раскази.“ – Knizhevnik „Секаков обид за прераскажување на неговите раскази би бил смешен. Соништата не се прераскажуваат туку – се сонуваат.“ – Јелена Лужина