Куферот со спомени, радости и таги е полн и тежок, Милена Лунеска
од него ја извлекува силата за да си ги исцели раните, да се исправи и да
продолжи да се бори. Затоа што животот за неа е и танц и борба и газење боса по
трње и посегање по ѕвездите и „Љубов облечена во бело“.
„...Денес,
кога на домот наш, ново име му запишуваме,
а
ѕвонлива смеа танцува по подовите,
Ти,
закопчај ја со душата љубовта наша, како скапоцен костум,
Јас,
во невестинско бело ќе ја облечам среќата,
па
со насмевки и музика на радоста да ја отвориме вратата,
свечено да го пречекаме
ЖИВОТОТ!...“